Oferta | PSYCHOTERAPIA

psychoterapia indywidualna

Psychoterapia indywidualna to cykl cotygodniowych spotkań z psychoterapeutą, trwających po 50-60 minut przez określony czas. Przyjmuje się, że psychoterapia krótkoterminowa trwa kilka miesięcy, a długoterminowa minimum rok. Psychoterapeuta może ustalić z klientem inną, niż cotygodniowa, częstotliwość spotkań. Rozpoczęcie psychoterapii jest poprzedzone konsultacją/konsultacjami i wymaga zawarcia kontraktu – umowy (najczęściej ustnej) między klientem a psychoterapeutą określającej cel i czas trwania terapii, cenę za spotkanie, nurt terapii, w jakiej się będzie odbywać, zasady odwoływania spotkań oraz inne warunki nieujęte w naszym Kodeksie Etycznym. 

Spotkanie w ramach psychoterapii trwa 50-60 minut, odbywa się stacjonarnie w naszym ośrodku w Krakowie lub online. 

Płatność za spotkanie w ramach psychoterapii winna nastąpić z góry, po umówieniu terminu spotkania, przelewem na konto

Kobiece Serca | terapia i rozwój
63 1090 1665 0000 0001 4692 3816

a potwierdzenie przelewu wysłane na adres mailowy psychoterapeuty najpóźniej 24 godziny przed spotkaniem.

definicja psychoterapii

Przyjęliśmy definicję psychoterapii sformułowaną przez EAP (Europejskie Stowarzyszenie Psychoterapii), według której może ona służyć zarówno leczeniu zaburzeń, jak i rozwojowi – koresponduje ona z mnogością nurtów psychoterapeutycznych, opierających się o różnorakie założenia.

Liczne badania wskazują, że o skuteczności psychoterapii decyduje przede wszystkim jakość relacji psychoterapeuty z klientem/pacjentem. Przyjmujemy, za Carlem Rogersem, czołowym psychoterapeutą nurtu humanistycznego, że najważniejsze w tej relacji są:

– empatia okazywana klientowi/pacjentowi przez psychoterapeutę, zdolność rozumienia i czucia przez niego tego, co klient opowiada, popatrzenia na świat jego oczami,

– akceptacja klienta/pacjenta przez psychoterapeutę, przyjęcie go takim, jaki jest bez osądu, obdarzenie bezwarunkowym szacunkiem,

– autentyczność psychoterapeuty – nie udaje on przed klientem/pacjentem niczego, nie wkłada masek, pokazuje swoje prawdziwe reakcje.

Pozytywne efekty psychoterapii w przypadku wielu dysfunkcji czy zaburzeń psychicznych porównywalne są z farmakoterapią. Bywa też że to psychoterapia przynosi poprawę, podczas gdy farmakoterapia jest nieskuteczna. Ale psychoterapia nie ma wyłącznie aspektu leczniczego. To metoda bardzo dobrze sprawdzająca się w szeroko rozumianym rozwoju osobistym, a więc zalecana wszystkim, którzy chcą żyć w pełni świadomie, w zgodzie ze sobą i z wykorzystaniem swojego potencjału.

Z Kobiecymi Sercami współpracują psychoterapeuci różnych nurtów. Przedstawiamy podstawowe założenia tych nurtów, aby ułatwić osobom zaineresowanym rozpoczęciem psychoterapii dokonanie świadomej wyboru psychoterapeuty.

nurty psychoterapii

Psychoterapia psychodynamiczna przydatna jest przede wszystkim w leczeniu zaburzeń osobowości lub niwelowaniu deficytów osobowościowych. Opiera się na relacji terapeutycznej – silnej więzi między pacjentem a psychoterapeutą. W atmosferze zapewniającej komfort i bezpieczeństwo pacjent dzieli się swoimi przeżyciami, myślami, skojarzeniami oraz tym, co w codziennym życiu bywa skrywane. Psychoterapeuta dostosowuje się do dynamiki przeżyć pacjenta, poszukuje wspólnie z nim wspólnego rozumienia, nie doradza i nie narzuca gotowych rozwiązań. Jedno z podstawowych założeń tego podejścia głosi, że nie sposób zrozumieć życia psychicznego osoby bez refleksji nad tym, co nieświadome. Uważa się, że funkcjonowanie każdego człowieka jest w znacznej mierze zdeterminowane przez wewnętrzne, nieuświadomione mechanizmy działania, potrzeby oraz nierozwiązane konflikty intrapsychiczne. Relacja z psychoterapeutą staje się okazją do wprowadzenia zmian w tym obszarze – do przepracowania trudnych przeżyć, uwolnienia się od schematów determinujących przymus wchodzenia w powtarzające się dysfunkcyjne wzorce zachowania. Jednym z podstawowych mechanizmów, dzięki którym może zaistnieć zmiana, jest mechanizm przeniesienia. Pacjent „przenosi” uczucia, które w przeszłości przeżywał w relacji z najbliższą osobą (zazwyczaj rodzicem), będącą w centrum emocjonalnego konfliktu, na psychoterapeutę. Dzięki temu mechanizmowi psychoterapeuta może dostarczyć pacjentowi korekcyjnego doświadczenia emocjonalnego, które pozwala na wypracowanie trwałych zmian w osobowości. Czas trwania procesu terapeutycznego jest zindywidualizowany i związany między innymi z rodzajem i nasileniem problemów, z którymi zgłosił się pacjent.

Psychoterapia poznawczo-behawioralna. Celem psychoterapii prowadzonej w tym nurcie, jest pozbycie się przez pacjenta objawu, czyli niepożądanych przez niego zachowań, będących jego wyuczoną reakcją na wpływy otoczenia, albo szkodliwych przekonań czy automatycznych myśli, prowadzących do destrukcyjnych emocji. Psychoterapeuta, w procesie leczenia, pomagając pacjentowi w zmianie, nie skupia się na analizie tkwiących w przeszłości przyczyn, a na dostarczeniu mu skutecznych narzędzi do jej przeprowadzenia. Pełni więc wobec pacjenta funkcję dyrektywną – przekazuje stosowną wiedzę, pomaga wzmocnić motywację, wyznacza zadania i wspiera w procesie zmian. Proces psychoterapii przebiega kilkuetapowo. Etap pierwszy to przeprowadzenie wywiadu, diagnoza problemu, określenie jego mechanizmów oraz zbadanie motywacji pacjenta do zmiany. Gdy motywacja jest niska, psychoterapeuta pomaga pacjentowi w dostrzeżeniu długofalowych korzyści z wprowadzonych zmian oraz wzięciu odpowiedzialności za ich przeprowadzenie. W kolejnym etapie włączana jest określona procedura terapeutyczna, mająca na celu pomoc pacjentowi w zmianie. Etap końcowy to utrwalenie pozytywnych wyników psychoterapii. Klasyczna psychoterapia behawioralno-poznawcza jest krótkoterminowa, obejmuje zazwyczaj kilkanaście spotkań. Istnieją też psychoterapie poznawczo-behawioralne tak zwanej „trzeciej fali”, do których zalicza się terapia schematów czy ACT, w których czas trwania psychoterapii jest istotnie dłuższy.

Psychoterapia DBT. Również należy do nurtów tak zwanej „trzeciej fali” psychoterapii poznawczo-behawioralnej. Zawiera wszystkie elementy klasycznego CBT, zmianie u pacjenta podlega zarówno zachowanie, jak i sposób myślenia. Założenia DBT oparte są o mindfulness, czyli uważność – wykorzystuje się ją w celu koncentracji na tu-i-teraz w celu oduczenia dysfunkcyjnych nawyków myślowych. Istotnym elementem psychoterapii DBT jest akceptacja rzeczywistości takiej, jaka jest, przyjmowanie jej bez osądu. Relacja z pacjentem ma charakter partnerski, dopuszcza się kontakty pacjenta z psychoterapeutą między sesjami. Psychoterapia DBT szczególnie polecana jest osobom chwiejnym emocjonalnie, wysoko wrażliwym, osobom z zaburzeniami borderline, bulimią, depresją, czy tendencjami do samouszkodzeń. Średni czas trwania psychoterapii w tym nurcie wynosi od roku do dwóch lat.

Psychoterapia humanistyczna. Podejście humanistyczne w psychoterapii powstało w opozycji do wywodzącego się z psychoanalizy nurtu psychodynamicznego oraz nurtu poznawczo-behawioralnego, których podstawowym celem było leczenie pacjenta. Psychoterapeuta humanistyczny pracuje niedyrektywnie, jest towarzyszem zgłaszającej się na psychoterapię osoby, zwanej często klientem, a nie pacjentem, w drodze do wzięcia odpowiedzialności za swoje szczęście i życie. Zgodnie z założeniem, że to klient jest ekspertem od samego siebie, zadaniem psychoterapeuty jest jedynie pomaganie klientowi w poszerzaniu świadomości, aby dążył on w stronę samorealizacji i coraz większego spełnienia. Zmiana dokonuje się poprzez wykorzystanie wewnętrznego potencjału klienta i koreluje z dążeniem do indywiduacji, porzuceniem fałszywego „ja” „ukształtowanego przez system rodzinny czy uwarunkowania kulturowe. Proces ten ułatwia szczególny rodzaj więzi między psychoterapeutą a klientem, oparty na trzech warunkach, wymienionych przez Carla Rogersa: empatii okazywanej klientowi, bezwarunkowej jego akceptacji oraz spójności psychoterapeuty. Psychoterapia humanistyczna może być krótko-, jak i długoterminowa, dopuszcza się jej odbywanie etapami.

Psychoterapia Gestalt. Jeden z najbardziej popularnych nurtów humanistyczno-egzystencjalnych. W jego założeniach źródłem problemów jest niedostateczna świadomość siebie w trzech obszarach – umysłu, emocji i ciała, oraz nie dostrzeganie powiązań między nimi. Podstawowym celem psychoterapii Gestalt jest zatem poszerzenie świadomości pacjenta, często nazywanego klientem, dzięki czemu wzmacnia od kontrolę nad swoim życiem i swoimi wyborami. Psychoterapeuta jest dla klienta/pacjenta towarzyszem w wędrówce w głąb siebie, pomaga mu odkrywać swoje uwarunkowania, akceptować, czyli przyjmować bez osądu, by potem klient/pacjent mógł zadecydować, czy chce je zmienić, czy nie. Rozmowa koncentruje się na „tu-i-teraz”, bo jest to jedyna rzeczywistość, której doświadcza klient/pacjent. Przeszłość, w tym dzieciństwo lub przyszłość pojawiają się w psychoterapii w kontekście emocji, które wywołują oraz idących za tym objawów z ciała. Aby ułatwić klientowi/pacjentowi  poszerzanie świadomości, psychoterapeuta Gestalt daje mu informacje zwrotne, w których zawiera własne refleksje czy uczucia wywołane słowami lub zachowaniem klienta/pacjenta. Rozmowa przyjmuje często formę dialogu egzystencjalnego, dzięki któremu klient/pacjent dąży do osiągnięcia dojrzałości rozumianej jako integracja różnych aspektów osobowości, korzystanie w pełni ze swojego potencjału i realizacja autentycznych pragnień czy potrzeb. Psychoterapia Gestalt jest zazwyczaj długoterminowa (rok i więcej).

Psychoterapia integracyjna. Psychoterapeuta pracujący według tego podejścia korzysta z różnych nurtów psychoterapii, w zależności od własnych preferencji i/lub potrzeb pacjenta oraz specyfiki jego problemów. Obok opisanego wyżej nurtu poznawczo-behawioralnego, psychodynamicznego i Gestalt, psychoterapeuta korzystać może także z założeń nurtu systemowego, ericksonowskiego i in. W psychoterapii systemowej nacisk jest położony na zmianę interakcji rodzinnych w sytuacjach kryzysowych oraz stworzenie adekwatnych do rodzinnej struktury granic. W podejściu ericksonowskim, skupiającym się na teraźniejszości i przyszłości, najważniejsze jest pobudzenie tkwiących w kliencie zasobów pomagających mu we wprowadzeniu korzystnych zmian. Psychoterapia w nurcie integracyjnym może być krótko- i długoterminowa.

Psychoterapia uzależnienia od miłości. To stosowane przez nas autorskie podejście psychoterapeutyczne jest kompilacją założeń humanistyczno-egzystencjalnych oraz poznawczo-behawioralnych. Klient, opierając się na wiedzy dotyczącej mechanizmów uzależnień behawioralnych i specyfiki uzależnienia od miłości, z pomocą psychoterapeuty dokonuje auto-diagnozy. Jeśli uważa, że problem go dotyczy, staje przed wyborem, czy pomimo ponoszonych strat chce nadal korzystać z nałogowego sposobu regulacji emocji, czy też chce z niego zrezygnować, bo straty uważa za zbyt dotkliwe. Pomocne w dokonaniu wyboru przez klienta jest określenie jego motywacji do zmian. Psychoterapeuta, bazując na założeniach humanistyczno-egzystencjalnych, nie zachęca do żadnej z opcji, nie ocenia decyzji klienta, ale pomaga mu dostrzec odpowiedzialność za jej podjęcie. Jeśli klient wybiera rezygnację z nałogowych zachowań, zadaniem psychoterapeuty jest dostarczenie mu poznawczo-behawioralych narzędzi, by mu to ułatwić, wspieranie go w procesie zmiany i pomoc w utrwaleniu nowych wzorców. Psychoterapia uzależnienia od miłości jest krótkoterminowa, trwa kilka miesięcy. Często po jej zakończeniu klient decyduje się jednak na podjęcie dłuższej psychoterapii, tak zwanej pogłębionej.