Oferta | PSYCHOTERAPIA

psychoterapia indywidualna

Psychoterapia indywidualna to cykl cotygodniowych spotkań z psychoterapeutą, trwających po 50-60 minut. Spotkania odbywają się w naszym w ośrodku w Krakowie, Warszawie lub przez Skype. Psychoterapia wymaga zawarcia kontraktu – ustnej umowy między klientem a psychoterapeutą określającej cel i czas trwania terapii, nurt terapii, w jakiej się będzie odbywać, zasady odwoływania spotkań oraz inne warunki nie ujęte w naszym Kodeksie Etycznym.

Podjęcie psychoterapii poprzedzone jest konsultacją/konsultacjami.

Płatność za spotkanie w ramach psychoterapii winna nastąpić z góry, po umówieniu terminu spotkania, przelewem na konto

Kobiece Serca | terapia i rozwój
63 1090 1665 0000 0001 4692 3816

a potwierdzenie przelewu wysłane na adres mailowy psychoterapeutki najpóźniej 24 godziny przed spotkaniem.

Szczegóły konsekwencji odwoływania spotkań, czy niepojawienia się na umówionym spotkaniu, ustalane są w kontrakcie psychoterapeutycznym.

nasza definicja psychoterapii

Nie ma jednej definicji psychoterapii, nie ma też jednolitych jej założeń. Niektórzy psychoterapeuci nazywają przychodzącą do nich osobę klientem, inni – pacjentem. U jednych spotkanie trwa 50 minut, (często określają je jako „sesja”), u drugich godzinę zegarową. W niektórych podejściach przyjmuje się, że dla uzyskania u pacjenta poprawy potrzebnych jest kilka lat cotygodniowych wizyt – koszt takiej terapii staje się wówczas niezwykle wysoki (często pacjent płaci nawet wówczas, gdy psychoterapeuta jest na urlopie). W innych podejściach podkreśla się korzyści płynące z psychoterapii krótkoterminowej. Jedni psychoterapeuci opierają swoją pracę na wysublimowanych teoriach, używają takich określeń jak „przeniesienie”, „opór” „przełom” w terapii i czasem wchodzą w rolę czarodzieja  nadzorującego toczący się proces. Drudzy skupiają uwagę na siedzącym przed nimi człowieku.

Używane przez brytyjskie National Health Service, odpowiednik polskiego NFZ, określenie „talking therapy” – terapia rozmową, wydaje się najbardziej adekwatne do naszego podejścia do psychoterapii. W takim podejściu psychoterapeuta świadczy wobec klienta usługi pomocy psychologicznej poprzez prowadzoną z nim rozmowę. Celem psychoterapii jest odzyskanie przez klienta psychicznego dobrostanu, nabycie, bądź wzmocnienie przez niego umiejętności wpływania na swój stan psychiczny oraz wzięcie odpowiedzialności za dokonywane wybory.

Choć założenia nurtów psychoterapeutycznych istotnie się od siebie różnią, liczne badania wskazują, że o skuteczności psychoterapii decyduje przede wszystkim jakość relacji psychoterapeuty z klientem. I na to właśnie kładziemy największy nacisk w naszym podejściu do psychoterapii, przez co jest ono zbieżne z założeniami psychoterapii humanistycznej Carla Rogersa. Według niego podstawowe cechy dobrej relacji terapeutycznej, a tym samym konieczne i wystarczające kryteria skutecznej psychoterapii to:

– empatia okazywana klientowi przez psychoterapeutę, zdolność rozumienia i czucia przez niego tego, co klient opowiada, popatrzenia na świat jego oczami,

– akceptacja klienta przez psychoterapeutę, przyjęcie go takim, jaki jest bez osądu i oceny, obdarzenie bezwarunkowym szacunkiem,

– autentyczność psychoterapeuty – nie udaje on przed klientem niczego, nie wkłada masek, pokazuje swoje prawdziwe reakcje.

Pozytywne efekty psychoterapii w przypadku wielu dysfunkcji czy zaburzeń psychicznych porównywalne są z farmakoterapią. Bywa też że to psychoterapia przynosi poprawę, podczas gdy farmakoterapia jest nieskuteczna. Ale psychoterapia nie jest zarezerwowana wyłącznie dla osób przeżywających problemy, czy cierpiących na dolegliwości emocjonalne lub poznawcze. To metoda bardzo dobrze sprawdzająca się w szeroko rozumianym rozwoju osobistym, a więc zalecana wszystkim, którzy chcą żyć w pełni świadomie, w zgodzie ze sobą i z wykorzystaniem swojego potencjału.

Z punktu widzenia neurofizjologicznego podczas procesu psychoterapii następuje reorganizacja połączeń neuronalnych w mózgu klienta a być może także tworzenie nowych neuronów. Ma na to wpływ między innymi narracja, czyli opowiadanie przez klienta swojej historii, ekspresja emocji, jak i nowe doświadczenia w relacji z psychoterapeutą, w którym klient znajduje empatycznego świadka, a w przypadku psychoterapii grupowej także doświadczenia w relacjach interpersonalnych. Psychoterapeuta, dysponujący psychologiczną wiedzą, daje też klientowi niezbędne narzędzia ułatwiające osiągnięcie zamierzonego celu.

nasze nurty psychoterapii

Psychoterapia poznawczo-behawioralna. Celem psychoterapii prowadzonej w tym nurcie jest pozbycie się przez pacjenta objawu, czyli niepożądanych przez niego zachowań, będących jego wyuczoną reakcją na wpływy otoczenia, albo szkodliwych przekonań czy automatycznych myśli, prowadzących do destruktywnych emocji. Psychoterapeuta, pomagając pacjentowi w zmianie, nie skupia się na analizie tkwiących w przeszłości przyczyn, a na dostarczeniu mu skutecznych narzędzi do jej przeprowadzenia. Pełni więc wobec pacjenta funkcję dyrektywną – przekazuje stosowną wiedzę, pomaga wzmocnić motywację, wyznacza zadania i wspiera w procesie zmian. Proces psychoterapii przebiega kilkuetapowo. Etap pierwszy to przeprowadzenie wywiadu, diagnoza problemu, określenie jego mechanizmów oraz zbadanie motywacji pacjenta do zmiany. Gdy motywacja jest niska, psychoterapeuta pomaga pacjentowi w dostrzeżeniu długofalowych korzyści z wprowadzonych zmian oraz wzięciu odpowiedzialności za ich przeprowadzenie. W kolejnym etapie włączana jest określona procedura terapeutyczna, mająca na celu pomoc pacjentowi w zmianie. Etap końcowy to utrwalenie pozytywnych wyników psychoterapii. Psychoterapia behawioralno-poznawcza jest krótkoterminowa, obejmuje zazwyczaj kilkanaście spotkań.

Psychoterapia psychodynamiczna opiera się na relacji terapeutycznej – silnej więzi między pacjentem a psychoterapeutą. W atmosferze zapewniającej komfort i bezpieczeństwo pacjent dzieli się swoimi przeżyciami, myślami, skojarzeniami oraz tym, co w codziennym życiu bywa skrywane. Psychoterapeuta dostosowuje się do dynamiki przeżyć pacjenta, poszukuje wspólnie z nim wspólnego rozumienia, nie doradza i nie narzuca gotowych rozwiązań. Jedno z podstawowych założeń tego podejścia głosi, że nie sposób zrozumieć życia psychicznego osoby bez refleksji nad tym, co nieświadome. Uważa się, że funkcjonowanie każdego człowieka jest w znacznej mierze zdeterminowane przez wewnętrzne, nieuświadomione mechanizmy działania, potrzeby oraz nierozwiązane konflikty intrapsychiczne. Relacja z psychoterapeutą staje się okazją do wprowadzenia zmian w tym obszarze – do przepracowania trudnych przeżyć, uwolnienia się od schematów determinujących przymus wchodzenia w powtarzające się dysfunkcyjne wzorce zachowania. Jednym z podstawowych mechanizmów, dzięki którym może zaistnieć zmiana, jest mechanizm przeniesienia. Pacjent „przenosi” uczucia, które w przeszłości przeżywał w relacji z najbliższą osobą (zazwyczaj rodzicem), będącą w centrum emocjonalnego konfliktu, na psychoterapeutę. Dzięki temu mechanizmowi psychoterapeuta może dostarczyć pacjentowi korekcyjnego doświadczenia emocjonalnego, które pozwala na wypracowanie trwałych zmian w osobowości. Czas trwania procesu terapeutycznego jest zindywidualizowany i związany m.in. z rodzajem i nasileniem problemów, z którymi zgłosił się pacjent.

Psychoterapia Gestalt. Jeden z najbardziej popularnych nurtów humanistyczno-egzystencjalnych. W jego założeniach źródłem problemów jest niedostateczna świadomość siebie w trzech obszarach – umysłu, emocji i ciała, oraz nie dostrzeganie powiązań między nimi. Podstawowym celem psychoterapii Gestalt jest zatem poszerzenie świadomości klienta, dzięki czemu wzmacnia od kontrolę nad swoim życiem i swoimi wyborami. Psychoterapeuta jest dla klienta towarzyszem w wędrówce w głąb siebie, pomaga mu odkrywać swoje uwarunkowania, akceptować, czyli przyjmować bez osądu, by potem klient mógł zadecydować, czy chce je zmienić, czy nie. Rozmowa koncentruje się na „tu-i-teraz”, bo jest to jedyna rzeczywistość, której doświadcza klient. Przeszłość, w tym dzieciństwo lub przyszłość pojawiają się w psychoterapii w kontekście emocji, które wywołują oraz idących za tym objawów z ciała. Aby ułatwić klientowi poszerzanie świadomości, psychoterapeuta Gestalt daje mu informacje zwrotne, w których zawiera własne refleksje czy uczucia wywołane słowami lub zachowaniem klienta. Rozmowa przyjmuje często formę dialogu egzystencjalnego, dzięki któremu klient dąży do osiągnięcia dojrzałości rozumianej jako integracja różnych aspektów osobowości, korzystanie w pełni ze swojego potencjału i realizacja autentycznych pragnień czy potrzeb. Psychoterapia Gestalt może być krótkoterminowa (kilka – kilkanaście spotkań) lub długoterminowa (około roku).

Psychoterapia ericksonowska. Twórcą tego nurtu psychoterapii był amerykański psycholog i psychiatra Milton Erickson. Psychoterapia ericksonowska należy do psychoterapii krótkoterminowych, w której uwaga jest skierowana na zasoby i możliwości klienta oraz koncentruje się na przyszłości w celu wywołania i zachęcenia do konkretnej zmiany ( na przykład zachowania, sposobu myślenia, etc.). W pracy terapeutycznej, terapeuta stara się wykorzystać wszystkie zasoby, doświadczenia i możliwości klienta, aby przekierować go na pożądaną zmianę. W nurcie eriksonowskim występuje pojęcie „części nieświadomych”, które są traktowane jako zasób klienta, z którym klient nie ma kontaktu. Terapeuta próbuje stworzyć ten kontakt z nieświadomością poprzez wykorzystanie w swojej pracy metafor, opowieści i zadań oraz transu.

Psychoterapia integracyjna / eklektyczna / integratywna. Psychoterapeuta pracujący według tego podejścia korzysta z różnych nurtów psychoterapii, w zależności od własnych preferencji i/lub potrzeb klienta oraz specyfiki jego problemów. Obok opisanego wyżej nurtu poznawczo-behawioralnego,  psychodynamicznego i Gestalt, psychoterapeuta korzystać może także z założeń nurtu  systemowego, ericksonowskiego i in. W psychoterapii systemowej nacisk jest położony na zmianę interakcji rodzinnych w sytuacjach kryzysowych oraz stworzenie adekwatnych do rodzinnej struktury granic. W podejściu ericksonowskim, skupiającym się na teraźniejszości i przyszłości, najważniejsze jest pobudzenie tkwiących w kliencie zasobów pomagających mu we wprowadzeniu korzystnych zmian. Specyfiką podejścia integratywnego, w odróżnieniu od integracyjnego i eklektycznego jest opieranie praktyki terapeutycznej, w której obecne są elementy różnych nurtów, na spójnym modelu teoretycznym, obejmującym takie obszary, jak rozwój zdrowej osobowości, mechanizmy i czynniki powodujące patologię, czynniki leczące i cele psychoterapii. Psychoterapia w nurcie integracyjnym / eklektycznym / integratywnym często oparta jest na kontrakcie bezterminowym, a jej zakończenie determinowane osiągnięciem przez klienta zamierzonego celu.

Psychoterapia uzależnienia od miłości. To stosowane przez nas autorskie podejście psychoterapeutyczne jest kompilacją założeń humanistyczno-egzystencjalnych oraz behawioralno-poznawczych. Klient, opierając się na wiedzy dotyczącej mechanizmów uzależnień behawioralnych i specyfiki uzależnienia od miłości, z pomocą psychoterapeuty dokonuje auto-diagnozy. Jeśli uważa, że problem go dotyczy, staje przed wyborem, czy pomimo ponoszonych strat chce nadal korzystać z nałogowego sposobu regulacji emocji, czy też chce z niego zrezygnować, bo straty uważa za zbyt dotkliwe. Pomocne w dokonaniu wyboru przez klienta jest określenie jego motywacji do zmian. Psychoterapeuta, bazując na założeniach humanistyczno-egzystencjalnych, nie zachęca do żadnej z opcji, nie ocenia decyzji klienta, ale pomaga mu dostrzec odpowiedzialność za jej podjęcie. Jeśli klient wybiera rezygnację z nałogowych zachowań, zadaniem psychoterapeuty jest dostarczenie mu behawioralno-poznawczych narzędzi, by mu to ułatwić, wspieranie go w procesie zmiany i pomoc w utrwaleniu nowych wzorców. Psychoterapia uzależnienia od miłości jest krótkoterminowa, trwa kilka miesięcy. Często po jej zakończeniu klient decyduje się jednak na podjęcie dłuższej psychoterapii (tak zwanej pogłębionej) w nurcie Gestalt, psychodynamicznym lub integracyjnym / eklektycznym / integratywnym. Może też zacząć od psychoterapii pogłębionej, a na pewnym jej etapie zdecydować się na terapię uzależnienia od miłości.